Je kan het de bronzen finale noemen, de kleine finale, en als je niet zoveel hebt met eerbied kan je het ook ‘de verliezersfinale’ noemen. Maar ik heb het meest met de naam ‘Troostfinale’. Het heeft iets romantisch, het is 1 van de weinige benamingen die erkent dat zo’n toernooi niet alleen een fysieke uitdaging is, maar ook een emotionele uitputting. Natuurlijk vraag je je alsnog af: waar doe je het voor? Soms voelt het alsof het de enige wedstrijd van het toernooi is die eigenlijk nergens om gaat. Maar misschien dan toch om de troost. Als het toernooi … Lees meer