Een afscheidsbericht van Willem
Aan alles komt een einde - en dus ook aan mijn bijdrage aan wielerpodcast De Rode Lantaarn.
Dank voor bijna 5 miljoen (!) downloads, een Dutch Podcast Award - en vooral: alle mooie reacties en herinneringen. Het heeft me soms verbaasd dat jullie zo massaal en gretig wilde luisterden, maar ik vond het een eer dat jullie het deden.
Drie conclusies na vijf jaar podcasten:
Wielrennen is de mooiste sport die er is. En het wordt alleen maar beter, naarmate je er beter naar leert kijken. Dat dacht ik vijf jaar geleden al te weten, maar nu - na 228 afleveringen van De Rode Lantaarn en ontelbaar veel uren achter de tv - weet ik het zeker.
Uiteindelijk is praten over sport niets meer dan een moedige poging om het leven zelf te begrijpen. En is een podcast een prachtig excuus om samen vorm te geven aan een vriendschap. Tim de Gier en Jonne Seriese: ik heb genoten van die combinatie - en van de vele uren aan jullie gezelschap, inzichten, grappen en theorieën. Ik ben trots dat we samen zoiets moois hebben gebouwd - en weet zeker dat jullie ook met anderen aan tafel geweldige afleveringen gaan maken. Onthoud: ook zonder podcast is er vriendschap - en we kunnen gerust eens bijpraten zonder microfoon. :)
De Rode Lantaarn-mailbox gaf me soms een mooi inkijkje in de rol die een podcast als de onze mag spelen in het leven van mensen. Dat begon met iemand die ons in de Tour van 2016 gebruikte om bij in slaap te vallen (inderdaad een bijzonder compliment) - en eindigde een paar weken terug met een mailtje van iemand die in een moeilijke periode na een burn-out graag ging wandelen met onze podcast op haar koptelefoon. En ons schreef dat ze daardoor vaak aanleiding vond om te lachen, in een periode waarin er eigenlijk helemaal niet zoveel te lachen viel.
Wat valt er nog meer te zeggen, als je zoiets kunt betekenen voor iemand?
Bedankt voor de mooie rit, mede-bankzitters -, de Rode Lantaarn is er gelukkig volgend jaar ook zonder mij, en om Vera Lynn te quoten: We'll meet again, some sunny day!
