Ga terug
Logo van Neutrale Kijkers Neutrale Kijkers

Manchester City - Liverpool, in het oude normaal.

Gisteren keken we naar Manchester City - Liverpool. Na de wedstrijd neemt Yordi je nog even mee terug naar het oude normaal. Dezelfde wedstrijd, in een heel andere wereld.


Ik kom er niet helemaal uit. In Football Manager simuleren miljoenen mensen de voetbalwereld. Je neemt virtueel de stoel van de trainer in. Het spel benadert de realiteit grotendeels, echter is de autonomie met betrekking tot je transferbeleid niet helemaal te vergelijk met de echte wereld. 


In de zomer van 2008 start Mark Hughes aan zijn avontuur bij Manchester City. Na een soepele voorbereiding moet hij zijn nieuwe club via de voorronde zien te leiden richting de Europa League. In juli weet City EB/Streymur uit de Faeröer overtuigend opzij te zetten, met twee keer 2-0. Die weten ook weer gelijk waar ze staan. In de tweede kwalificatieronde wacht het Deense FC Midtjylland, thuis lijkt het bijna mis te gaan, maar uit herpakken de blauwen zich knap. Het ticket is binnen. In de laatste uren van de transfermarkt spelen ze uit bij Sunderland, een eenvoudige 3-0 overwinning. Mark kan lachen. Nog geen tien uur na deze wedstrijd is zijn club overgenomen door de Abu Dhabi United Group. Is dit dan weer de overtreffende trap van Football Manager? Alles is mogelijk vanaf dit moment, maar de vrijblijvendheid is eraf. In het spel kan dit enkel met heel veel talent en geduld of door middel van vals te spelen. 


Het is niet de overtreffende trap van Football Manager, het is Football Manager. Uiteindelijk kan je door middel van bedonderen alles winnen. Dat is in het spel zo en in het echt ook dus. Het is zo hyper-realistisch dat ze er in Manchester al snel achter komen dat geld niet alles is. Zonder verhaal, zonder identiteit, zonder ziel komt niet zomaar iedereen bij je club spelen. Hoeveel nullen je ook op dat bierviltje noteert. Robinho, Jô, Shaun Wright Phillips, Pablo Zabaleta, Vincent Kompany en Tal Ben Haim kosten de club € 101.850.000,-  “That’s money not well spend”. 


Liverpool heeft alles dat City mist. Een verhaal, een identiteit en een verhaal. Alleen heeft Liverpool nog een eigenschap, die ook als ongunstig betitelt kan worden: pech. Heel veel pech. In de uitvoering van de sport, in het aankoopbeleid. In het aanstellen van trainers. De club die snakt naar een landstitel. Waar de hele wereld achter Europese glorie aanjaagt willen de scousers maar een ding, die verdomde landstitel weer eens winnen. 


De eerste ontmoeting tussen het nieuwe City en hetzelfde Liverpool vindt plaats in Manchester, op vijf oktober 2008. Liverpool is beter uit de startblokken gekomen en Hughes heeft al lichte druk vanwege het onrealistische verwachtingspatroon van de nieuwe eigenaren. Het nooit helemaal uitverkochte stadion van de thuisclub zit tot de laatste stoel vol, opportunisme is de voetbalsupporter niet vreemd. 


Mark Hughes start in een 4-4-2, Joe Hart - Micah Richards, Vincent Kompany, Richard Dunne, Javier Garrido - Pablo Zabaleta, Elano Blumer, Stephen Ireland, Shaun Wright-Phillips - Jô, Robinho.


Rafa Benitez, saai en defensief ingesteld als hij is, gaat voor een 4-5-1, die als het echt moet kan veranderen in een 4-3-3, maar liever niet, Pepe Reina - Alvaro Arbeloa, Martin Skrtel, Jamie Carragher, Fabio Aurelio - Dirk Kuyt, Xabi Alonso, Steven Gerrard, Javier Mascherano, Albert Riera - Fernando Torres. 


In de eerste helft is het een en al Manchester City, de ploeg speelt met flair en vertrouwen. Stephen Ireland ramt een afgevallen bal tegen de touwen en Javier Garrido laat zien dat hij een vrije trap perfect kan raken met zijn linker. Ondertussen laat Elano wat hoogstandjes zien op het middenveld. Een regelrechte ramp voor Liverpool dreigt.


Tien minuten na rust is het Fernando Torres die er weer een wedstrijd van maakt. Het lukt Liverpool echter niet om door te drukken na de aansluitingstreffer. De tijd tikt in rap tempo voorbij, maar waar pech de club aan de kont hangt zit het een keer mee. Omdat Pablo Javier Zabaleta Girod denkt dat hij op een veld in Argentinië staat. Zonder al te veel reden breekt hij bijna het been van Xabi Alonso, ongeveer op de middenlijn, om de noodzaak hiervan nog duidelijker te maken. De commentatoren noemen het “harsh” en “dark yellow” ze bieden hun excuses aan na het zien van de herhaling, het is een wonder dat Alonso de wedstrijd kan voortzetten. Hierna gaat het snel, Hughes wil consolideren, Jô kan niet meer verder vanwege een blessure en in plaats van een spits terug in het veld te sturen kiest hij voor de verdedigend ingestelde Gelson Fernandes. Het geluk wil dat Benitez ook geen daredevil is, en zijn eerste ingreep, ondanks dat ze met een man meer op het veld staan, de linksback voor een linksback wisselen. Aurelio mag gaan uitrusten en Andrea Dossena mag het proberen beter te doen. 


Een minuut later voelt Benitez, zoals zo vaak vermoed ik, een gevoel van schaamte en ongemak, normaal negeert hij dit eenvoudig maar vandaag geeft hij toe, Javier Mascherano moet naar de kant en in zijn plaats komt Robbie Keane, een aanvaller, binnen de lijnen. Het onverwachte lef betaalt zich direct uit: 2-2, weer Torres en ook weer een ongelukkige Joe Hart. Er volgen nog enkele wisselingen, Yossi Benayoun vervangt de moegestreden Riera en Robinho en Elano moeten het veld verlaten voor Ched Evans en Martin Petrov. De verlenging is al bijna voorbij als Liverpool nog een poging doet. Benayoun haalt de achterlijn, legt terug, Torres haalt uit. Pech, hij komt tegen een been aan van de tegenstander. Verliest alle snelheid. Op te rapen voor de keeper. Alleen staat er natuurlijk een onvermoeibare speler op het veld die ook diep in blessuretijd alerter is dan iedereen, puur op motivatie, Dirk Kuyt! (Uit Katwijk). 2-3. De voetbalgoden vinden het prima om Liverpool altijd een pootje te lichten, maar niet tegen dat nieuwe gedrocht in het voetbal.