Il Giro Scandaloso. Vandaag eert de ronde die hem de das om deed Marco Pantani.
Het is een koude en ietwat mistroostige dag in Cesenaticco, die 18e februari 2004.
Het troosteloze weer is bepaald geen aanleiding om naar buiten te gaan. Toch is het druk in de kleine Italiaanse badplaats. Stervensdruk.
In etalages van winkels hangen posters en spandoeken. Duizenden mensen drommen samen, op bruggen en langs de weg. Huilend, klappend, radeloos.
De roze San Giacome kerk is overvol en gevuld met een eerbiedige stilte. Iedereen is triest maar ook in spanning, wachtend tot de kist zal arriveren. De kist. Bedekt met gele rozen en briefjes met teksten als Addio Pirata, Rimarrai sempre nei nostri cuori.
Op de schouders gedragen door familie en vrienden gaat de kist dwars door Cesenatico en de massa mensen op straat, zo de laatste route, het laatste parcours van hun dorpsgenoot en inmiddels ieders zoon afleggend. Winnen zal er vandaag niemand. Het verlies is alom.
"Vermoord hebben ze hem. Vermoord!"
Vier dagen eerder stierf hij, moederziel alleen, met vreemde verwondingen en coke in zijn mond aan een overdosis in Hotel Le Rose in Rimini.
"Vermoord hebben ze hem. Vermoord!"
De schreeuw doorklieft de rouwstilte in de kerk. "Vermoord!", schreeuwt Mama Tonina, voordat ze flauw valt.
‘Italiaans drama’ denkt de aanwezige internationale pers. Typisch dat Zuid-Europese temperament waar ze bekend om staan.
Natuurlijk. Er kleven wel wat vraagtekens aan zijn dood. Dat wel. Want waarom zijn er 3 jassen op zijn hotel kamer gevonden terwijl hij zelf zonder koffer had ingecheckt?
En dan die coke in zijn mond? Toch niet de geëigende plek zou men denken.
Verdacht? Ja, maar toch: Zelfdoding concludeert Justitie in Rimini een dag voor de begrafenis. Een overdosis. Moederziel alleen gestorven op Valentijnsdag, in een hotel in Rimini, aan die 100 kilometer lange beroemde boulevard, waar het leven gevierd en de liefde geflaneerd wordt. Een buitengewoon tragisch einde aan het leven van een internationale held. Maar meer niet.
Per sempre con il nostro Campione
Rest de duizenden rouwenden niets anders dan een laatste eerbetoon te brengen, een laatste blijk van liefde aan hem, die zo verguisd werd na zijn Giro uitsluiting in 1999 wegens een te hoog hemotacriet gehalte. Niets anders nog dan een laatste spandoek op te hangen met als afscheid: Ciao, ciao Pirata. Per sempre con il nostro Campione. Voor altijd bij onze kampioen.
Een vreemd verhaal was dat toch, die uitsluiting in de Giro van 1999. Hij heerste in die ronde. Won met gemak een aantal bergetappes en lag op koers om voor het tweede jaar op rij de Giro te gaan winnen. En toen, etappe 20 was nog niet begonnen, dat nieuws: 52. Een hematocriet gehalte van 52. Twee meer dan mocht volgens de UCI. En dus, in het roze naar huis gestuurd. Uit zijn geliefde koers geschopt en te schande gemaakt.
Gomorra
De klap kwam ongenadig hard aan. Vanaf dat punt ging het snel bergafwaarts met zijn mentale gesteldheid. Hij reed meerdere auto's aan puin, was het middelpunt van roddels en schandalen en kon nog slechts incidenteel het niveau van de jaren er voor aantikken.
En er werd gefluisterd.
Een informant tipte de politie. Ergens in een gevangeniscel werd uit de school geklapt.
De Gomorra. Weddenschappen, ingezet daags voor het einde van die Giro. Op het zeer, zeer onverwachts niet winnen in 1999. Het zou om miljoenen gaan. Wit te wassen geld.
Het onderzoek naar zijn dood werd opnieuw geopend. En weer gesloten.
Vermoord?
Nee, oordeelt het Italiaanse hof van cassatie in 2017. Onvoldoende hard te maken bewijs.
Dat hij de dood werd ingedreven kan niet ontkent worden, blijkt als een bron uit de Gomorra op tape getuigd dat die uitsluiting het werk van de maffia was. Maar wie wint daar nog iets mee?
Wat overblijft is de herinnering van een tragisch einde aan een leven dat velen er toe aanzette op een racefiets te stappen.
Met piratendoek op het hoofd.
Ciao Marco Pantani. Vandaag eert de Giro hem.
Zijn erfenis is niet onbesproken. Maar zo moeten legendes zijn.